De meningen zijn verdeeld. Er zijn ouders die hun kinderen
nooit op sociale media zetten en er zijn er zoals ik, die bijna dagelijks een
nieuw plaatje posten in hun ‘visual diary’. Elk zijn ding, denk ik dan, ik hoef
niet zo per se gelijk te krijgen.
Maar eens de federale politie zich erover uitspreekt, gaat
het niet meer louter om een meningsverschil. Dan wil ik mezelf verantwoorden en
uitleggen waarom ik ervoor kies mijn kinderen wel zichtbaar te maken voor de
hele wereld.
Veiligheid en privacy zijn de kernwoorden in hun boodschap.
Een boodschap die overigens op een voor mij zeer betuttelende manier op angst
inspeelt en aan de kern van de zaak voorbijgaat: ons sensibiliseren voor een
probleem waar ook zij geen oplossing voor hebben. De online wereld is zo nieuw,
grenzeloos groot en anders dan wat we tot hiertoe kenden, dat regels moeilijk
te handhaven blijken. Maar daardoor besluiten dat de gebruikers zich dan maar
in een soort van kogelvrij vest op het www
moeten begeven, vind ik nu ook weer wat vergaand.
Veiligheid
Natuurlijk wil ik dat mijn kinderen veilig zijn. Maar of hun
veiligheid afhangt van het al dan niet online zichtbaar zijn, trek ik sterk in
twijfel. Een bepaald percentage van onze bevolking heeft slechte bedoelingen.
Dat is zo online, maar ook ‘in real life’. Je houdt je kinderen toch ook niet
weg van school of een sportclub, omdat er een kans bestaat dat ze ooit in
aanraking komen met een perverte leerkracht of trainer?
We kunnen overal bang voor zijn als we dat willen, een hele
dag lang. Maar moet angst daarom een drijfveer zijn?
Ik wil mijn kinderen – zoals elke ouder – beschermen tegen
onrecht. Toch neem ik hen soms mee naar een pretpark, waar ze verloren kunnen
lopen. Toch zet ik hen soms in de auto, ook al zouden we kunnen verongelukken.
Toch mogen ze brood eten, ook al geeft dat volgens sommigen te grote
insulinepieken. We nemen soms de trein,
ze eten soms snoep, we bezoeken soms een toeristische trekpleister.
Dus ja, ik zet foto’s van mijn kinderen online. Omdat ik wil
uitgaan van vertrouwen in plaats van wantrouwen, omdat ik wil blijven geloven
dat we onze kinderen een mooie wereld kunnen geven, waarin die paar zieke
geesten slechts de uitzondering zijn die de regel bevestigen.
Privacy
Het is zo’n ruim begrip dat ik al op voorhand weet dat er
gaten zullen zitten in mijn kennis en visie hierover, maar dat houdt me niet
tegen om mijn mening te geven. Ons digitaal universum is constant in beweging,
waardoor een sluitende definitie als statisch gegeven simpelweg onmogelijk is.
Wat vandaag privé is, wordt morgen misschien openbaar.
Net zoals ik ervan uit wil gaan dat we voor het grootste
deel allemaal goede mensen zijn, wil ik ook aannemen dat we eerlijk moeten
zijn. En dat we, als aanvulling op die eerlijkheid, compassie moeten hebben
voor onszelf en voor elkaar. Dat sociale media geen goed nieuws-show hoeven te
zijn, maar ons de kans geven op een klankbord. Alle aspecten van ons leven zijn
in de laatste decennia razendsnel veranderd, waardoor we op veel vlakken gewoon
‘blind’ moeten opvoeden, zonder voorbeeld, zonder gegarandeerd resultaat (maar wel
met een overload aan info en goedbedoeld opvoedingsadvies). Is het dan niet
fijn dat we elkaar als ouder wat kunnen steunen en kort-op-de-bal
opvoedingstips kunnen uitwisselen met collega-ouders die in hetzelfde schuitje
zitten?
Maar als je een filmpje post over een peuter met een hevige
driftbui, moet je er blijkbaar over nadenken dat dat zijn/haar toekomstige
kansen op de arbeidsmarkt drastisch kan verkleinen. Alsof die driftbui er
alleen geweest is bij kinderen van wie die online werd geplaatst. Een werkgever
die op die manier rekruteert, lijkt mij hoe dan ook weinig professioneel. Ik
duim dan ook voor een toekomst met wat minder oogkleppen.
Ik hoorde een woordvoerder van de federale politie vandaag
op de radio zelfs zeggen dat je het beter niet vermeldt op facebook als je kind
gepest wordt, omdat dat eventuele latere werkgevers zou kunnen afschrikken. Van
victim blaming gesproken zeg…
Bij iedere foto die ik post denk ik na. Of het beeld de
toekomst van mijn kinderen niet hypothekeert. Net zoals ik dat op elk ander
opvoedkundig vlak doe.
Want stel je voor, je zoon wordt 21 en wil bij een
vleesverwerkingsbedrijf aan de slag gaan en ziet de job van zijn leven aan zijn
neus voorbij gaan omdat zijn moeder hem vegetarisch heeft opgevoed en dat
uitgebreid documenteerde op haar blog. Of je dochter wil naar de koksschool,
maar wordt niet aangenomen omdat ze op Instagram als peuter bekend stond als
kieskeurige eter. Alsof een huilbaby
waarover uitgebreid geblogd werd als volwassene geen weerbaar persoon kan
worden. Alsof een driftkikker van een kleuter later geen rustig mens kan zijn.
Alsof een volwassene zonder digitaal gedocumenteerde kindertijd flawless is.
Ik neem geen genoegen met een wereld waarin veralgemeend
wordt, waarin van stereotypes wordt uitgegaan, waarin kinderen en mensen in
hokjes worden gestopt. En net daarom vind ik sociale media als Facebook en
Instagram zo ontzettend mooi. Laten we elkaar vooral verder blijven inspireren
om onze kinderen tot ‘complete’ personen op te voeden, die met meededogen en
liefde naar de wereld rondom hen willen kijken.
