Achterbankgesprekken: moeder waarom leven wij?

We zijn op weg naar de crèche, het verkeer is druk, in mijn hoofd heerst chaos (ditjes en datjes voor het werk, het huishouden en ongelezen berichten in allerlei inboxen).

Ik sta te wachten om in te draaien, let goed op voor de fietsen, en hoor zijn kleine stemmetje plots vragen: “Maar mama, waarom leven wij eigenlijk?”. Samber is de achterbankfilosoof van dienst.

Ik draai in, schuif aan in het verkeer en probeer mijn gedachten te ordenen. “Er zijn zo van die speciale vragen waar geen goed of fout antwoord voor bestaat. Dat zijn vragen waar je zelf een antwoord op mag bedenken.” Ik probeer wat tijd te kopen.

Samber antwoordt vrijwel meteen: “Ik denk dat wij leven omdat ons hart zo’n speciaal ding is. Ons hart doet ons leven en voelen.”

“Ja maar ik denk toch dat de eerste mensen, toen ze uit de grond kwamen gekropen, toevallig een hart op de grond zagen liggen en dat in hun botten staken en zo levend werden.” Kobijn neemt het bedenken van een antwoord nogal letterlijk.

“Ik denk dat we leven voor elkaar,” zeg ik. “Om goed voor elkaar te zorgen en op je eigen manier het leven van iemand anders leuker te maken. Want stel je voor dat je maar alleen bent op de wereld, dan zou je hartje toch maar eenzaam zijn.”

“Mama, als je alleen bent op de wereld dan kan je wel niet geboren zijn hé.”

We stappen uit en halen Abel op. Lachend vraag ik: “En Abel, waarom denk jij dat wij leven?”

“Wacht,” zegt Samber. “Gelukkig kan ik gedachten lezen, want Abeltje kan dat nog niet uitleggen.”

“Abel denkt dat wij leven om zotjes te doen. En ik heb honger.”

“Ik moet kaka doen.”

“Pipi.”

Ik denk aan de behoeftepiramide van Maslow. Schakel van het topje naar de basislaag terwijl ik de auto voor ons huis parkeer en glimlach terwijl ik de deur open. Er zal nog geknuffeld worden straks.

Gratis patroon wantjes - Free baby mittens pattern

Omdat ons lief Abeltje geen koude handjes zou hebben, maar vooral omdat ik geen mooie wantjes vond in de winkel, maakte ik er zelf.

En voor het eerst was ik zo verstandig om tijdens het haken notities te maken, zodat ik nu een echt patroon met jullie kan delen!

Het patroon is voor wantjes in maat 6 - 12 maand. Ik gebruikte een restje acrylgaren, omdat dat makkelijk in de wasmachine kan en die wanten nogal eens op de grond durven te slepen...

Het patroon kan je hier downloaden. Bij vragen, opmerkingen of onduidelijkheden hoor ik het graag!
Veel plezier ermee!

Downloadable pattern with Dutch and English instructions.

Ver-draag-zaam zijn...

"Your child will follow your example, not your advice."

Vanmorgen vroeg ik op Facebook en Instagram naar een definitie van verdraagzaamheid. Een woord dat voor mij niet eenduidig te omschrijven valt, al zeker niet aan een vierjarige.

Een woord dat wel bijna dagelijks gebruikt wordt.

Een woord dat voor mij (en anderen, uit de reacties af te leiden) etymologisch gezien, de lading niet dekt.

"Ik verdraag jou."

Dat zegt niet wat ik bedoel.

Elkaar verdragen, respect voor wie je bent, respect voor de mening en opvatting van iemand anders. 

Namasté.

Jullie zijn allemaal zó lief!

Dat was ook wat ik als antwoord gaf aan Kobijn: "Iedereen is anders, en dat niet erg vinden en daar niet boos over worden, dat is verdraagzaamheid."

Ik vond mezelf, voordat ik mijn antwoord formuleerde, een behoorlijk verdraagzaam persoon. Ik vind verschillen altijd intrigerend, uitdagend en leerrijk.

Maar eerlijk? Ik word soms wél boos over hoe iemand anders denkt. Ik ben soms zelf niet zo verdraagzaam.

Ik word soms kwaad als materialisten klagen over te weinig spullen, nijdig als rijken hun geld beleggen in belastingparadijzen en niet bijdragen aan de noden van de maatschappij.

Ik kan woedend worden van woorden als 'marginaal', 'vreemde', 'profiteur'.

Ik wind mij mateloos op als ik naar het nieuws durf te kijken, kan de gekleurde berichtgeving niet verdragen.

Hoe verdraagzaam ben je ten opzichte van onverdraagzaamheid?

Hoe tolerant ben je ten aanzien van intolerantie?

Ligt die grens bij jezelf? Bij wat maatschappelijk aanvaard wordt? Dat we allen samen niet verdraagzaam zijn tegenover een pedofiel, dat is duidelijk. Maar hoe zit dat met mensen die racistische uitspraken doen? Met mensen die mijn basiswaarden en -normen niet naleven? Hoeveel tolerantie leg ik daar aan de dag?

En kan ik aan mijn kind zeggen dat hij ook de kanten die hij verafschuwt in een ander moet tolereren? Moet verdragen?

Vooral als ik dat zelf niet doe. 

Als ik het over verdraagzaamheid heb, dan bedoel ik het vermogen om jezelf in vraag te stellen. We moeten niet altijd gelijk hebben. We kunnen niet altijd gelijk hebben. We moeten altijd blijven leren van elkaar.

Maar sommige zaken wil ik niet in vraag stellen. Er is een basisethiek in mij aanwezig die zegt dat we elkaar graag moeten zien.

Dat wil en zal ik nooit betwijfelen.

Ben ik dan intolerant? Of net verdraagzaam, omdat ik die ander zijn mening er gewoon laat zijn. Omdat die persoon ook zijn basisethiek heeft die hij niet in vraag wil stellen.

En ben ik dan stiekem toch een beetje op kruistocht? De drang om mensen van liefde te overtuigen, maakt dat van mij een verdraagzaam, of net een onverdraagzaam persoon?

(En ja, het is soms vermoeiend in mijn hoofd. Maar ik kan zo dankbaar zijn voor de onschuldige vragen van mijn kinderen, dankbaar dat die mijn denken vertroebelen en heel soms verhelderen.)

Sadness...

It takes a village to raise a child.

Ben jij vandaag een deel geweest van dat dorp, van die stad, van die wereld waarin kinderen opgroeien?

Ongetwijfeld.

We voelen ons zo machteloos, maar het is alleen óns medeleven dat hier macht over heeft. Grip op kan krijgen.

Zonder emotionele, financiële, economische, ideologische, maatschappelijke en raciale uitsluiting zouden gebeurtenissen als deze zeldzaam zijn.

Maak liefde en mededogen wat minder schaars, maak haat wat minder courant.

Hoe wij samen leven, kan niet in wetten gegoten worden. Kan niet in raketten vertaald worden. Kan niet in debatten bepaald worden.

System failure.

Hier is geen korte-termijnoplossing voor. Maar op lange termijn kunnen we echt een verschil maken. 

Ben jij vandaag lief geweest voor iemand?

Ongetwijfeld. 

"Don't raise your voice, improve your argument."

#benice

#prayfornice

#prayfortheworld

*note: ik ben een overtuigd atheïst, en bid niet. Ik denk dat je zelf wel kan bedenken wat ik met het woord 'pray' bedoel...

Over afscheid, juffencadeautjes en uitstelgedrag

Ik ben zo’n ontzettende uitsteller. Al maanden krijgen de juffencadeautjes vorm in mijn hoofd, maar ik kwam toch pas gisteren in actie.

Maar hé, sinds ik deze Ted-talk zag, vind ik dat uitstellen al lang niet meer zo abnormaal…

Voor de klasjuffen haakte ik cactusjes. Uiteraard geïnspireerd op één van mijn ontelbare Pinterestborden, hoewel ik het patroontje uiteindelijk toch zelf tekende.

Vandaag nam Samber afscheid van zijn kleuterjaren. Het lijkt als gisteren dat hij huilend aan zijn eerste dag peuterklas begon, ik begin nu pas echt te begrijpen wat het betekent dat "de tijd vliegt".

Omdat ik alle juffen nog eens uitgebreid wilde bedanken, schreef ik hen een brief. Omdat kleuterjuffen helden zijn. Elke dag opnieuw. 

Lieve kleuterjuffen,

Juf Pauline, juf Kristien, juf Dominique, juf Lore, juf Marijke, juf Fienelotte, juf Marleen, juf Celine, juf Lotte, juf Queenie, juf Ann-Sofie, juf Celien, juf Annelien, juf Anouk, juf Valerie, juffen-stagairs, juffen van de eetzaal, meester Nico,

Dank je.

Als je oudste kind naar school begint te gaan, weet je als ouder eigenlijk niet zo goed wat je kan of mag verwachten. Je weet natuurlijk dat je hem naar school stuurt om dingen bij te leren. De kleuren van de regenboog, op zijn vingers tellen tot tien, zijn naam in grote wiebelige hoofdletters schrijven, de dagen van de week, het verkleuren van de seizoenen. Je weet dat je hem naar school stuurt om te spelen en om vriendjes te maken.

Maar als mama en papa leerden wij de afgelopen vier jaar ook zoveel bij. Jullie stonden altijd klaar voor overleg, voor onze (soms overbodige) vragen en onzekerheden, om te luisteren naar twijfels en grappige anekdotes. Jullie gaven ons het gevoel dat we ‘partners’ zijn in de opvoeding, dat we elkaar kunnen aanvullen, dat het geheel zoveel meer is dan de som van de delen. De gedeelde zorg en ondersteuning waren voor ons van onschatbare waarde.

Jullie toonden ons ook dat leren over zoveel meer gaat dan kennis alleen.

Zelfvertrouwen, respect, samenleven, doorzettingsvermogen, gelijke kansen, samenwerken, liefde, mededogen… Zoveel aspecten van het leven en onze maatschappij kwamen al aan bod. Jullie plaatsten de sociaal-emotionele ontwikkeling steeds op gelijke hoogte met de intellectuele ontwikkeling en hadden daar tijdens ieder oudercontact en tijdens ieder gesprek aandacht voor.

Dank je om onze zoon te begeleiden in zijn eigen leerprocessen, zonder hem te kneden. Dank je om soms net niet bij te sturen en hem zijn gang te laten gaan.

Wij zijn er als ouder van overtuigd dat die eerste jonge jaren van onschatbaar belang zijn voor de ontwikkeling van een kind.

Dank je om mee te bouwen aan een stevige basis. Het fundament dat jullie mee hielpen leggen, zal alle stenen waarmee hij nu moet gaan bouwen voor de rest van zijn leven mee ondersteunen.

En Samber zelf? Die is er klaar voor. Klaar voor een volgende stap. En ook al kan het voor hem nu even niet snel genoeg gaan, toch zal hij volgend jaar nog vaak met een warme gloed terug kunnen denken aan de kleuterklasjes. Hij draagt jullie voor altijd met zich mee.

Met heel ons hart: merci!

Sofie & Dagmar

“The best teachers are those who tell you where to look, but don’t tell you what to see.” (Alexandra K. Trenfor)

“Educating the mind without educating the heart is no education at all.” (Aristoteles)

“Within the child lies the fate of the future.” (Maria Montessori)

“The beautiful thing about learning is that no one can take it away from you;” (B.B. King)

“Education is the most powerful weapon you can use to change the world.” (Nelson Mandela)

Op bezoek in Pan's Kruidbar + GIVE-AWAY

De natuur… Ooh de natuur…

Als kind vond ik het maar saai, de boswandelingen met mijn opa die nietsvermoedend en goedbedoeld uitvoerige uiteenzettingen gaf over boomsoorten en vogelgezang. Ook biologie was later echt niet aan mij besteed.

Nu ik zelf mama ben, vind ik het zo vanzelfsprekend dat ik mijn kroost tot vervelens toe uitleg dat appels aan appelbomen groeien. Maar, je voelt mij al komen, vraag mij niet om een appelboom te herkennen. Enfin, eender welke boom, plant of bloem eigenlijk. Op een onbewoond eiland zou ik mezelf gegarandeerd vergiftigen. Met of zonder determinatietabel.

Als tiener verslond ik de boekenreeks ‘De Aardkinderen’ van Jean M. Auel. Hoe ze het leven beschrijft van de eerste mensen op een ongerepte aardbol vond ik op zich al fascinerend, maar wat me tot op vandaag nog steeds intrigeert, zijn de uiteenzettingen over hun medicijnvrouwen. Zomaar even de natuur ingaan, met kennis die alleen mondeling overgeleverd werd, en terugkomen met een plant die het kwaaltje in kwestie kon genezen. 

Het was tijdens het lezen van die boeken dat ik besefte hoe absurd het was dat ik de conservenblikken in onze voorraadkast logischer vond dan kennis over planten. Dat ik de doosjes pijnstillers van Omega-Pharma meer vertrouwde dan de (voor mij) enigszins obscure kennis van één of andere plantkundige of homeopaat.

Ik vond dat behoorlijk ontnuchterend, tot het besef komen dat je zo ver van de natuur af staat dat je compleet afhankelijk bent van wat in de winkelrekken ligt. Dat onze evolutie niet op elk vlak vooruitgang heeft betekend.

Afhankelijk, maar wel gemakkelijk. Want je bent bezig, bezig met leven. Boodschappen doe je gewoon in de supermarkt, waar de indeling op zich er al voor zorgt dat je niet hoeft na te denken. Zo is er kaneel in theebuiltjes op de afdeling ‘thee’, kaneel in poedervorm staat tussen de kruiden en specerijen, terwijl je voor kaneelstokken het gangpad ‘taarten en cupcakes bakken’ nodig hebt. Ik ben lui en onwetend omdat de verkoop daardoor omhoog gaat.

Ik heb een beetje begeleiding nodig.

Enter Annelies.

Haar Kruidbar is een verademing. De gedroogde planten en kruiden staan zij aan zij in glazen potjes geduldig te wachten tot je even komt kijken en ruiken. Ik haal het deksel van het potje ‘kamille’ en haal even opgelucht adem als ik de bloemetjes herken. Ook de geur komt mij vaag bekend voor, waarschijnlijk van de theebuiltjes die achteraan in mijn kast hun aroma liggen te verliezen.

Wat later zet Annelies een kan kamillethee. Ik drink en vind het zonde dat ik 31 ben moeten worden vooraleer ik te weten kwam hoe kamille smaakt. Zo lekker, zo anders dan de smaken die ik gewoon ben. Voor de volledigheid krijg ik nog wat uitleg. Van kamillethee word je rustig, worden je kinderen rustig en je kan weinig verkeerd doen (zoals overdoseren). Ideaal voor mijn beginnershanden.

Ik draai mij terug om naar de rekken en geniet van de belofte die de rest van de potjes uitstralen. Ik kan ze in de toekomst allemaal leren kennen, één voor één. Mét de deskundige uitleg van een herborist. Misschien komt het toch nog goed, met mij en de natuur…

Naast mijn doos geurloze kamillethee, staat in diezelfde keukenkast een niet zo bescheiden collectie pakjes theebuiltjes. Zwarte thee, groene thee, witte thee, goede nacht-thee, energie-thee, chai-thee, muntthee… Ja, ik drink ’s avonds graag een tasje thee. En ik ken het verschil tussen een thee en een infusie. Toch iets waar ik in thuis ben, denk ik zelfvoldaan.

Think again. De thee die verkocht wordt in de Kruidbar is van een heel ander kaliber. De theeblaadjes worden met de hand geplukt, gewokt, gedroogd en door een theemeester gekeurd. Aan ieder takje zitten twee blaadjes en één knopje. Aan. Ieder. Takje. Het stof dat achterblijft nadat de thee verpakt wordt, dat is wat in de theebuiltjes uit de supermarkt gaat.

Ik proef en vanaf het eerste geurvlaagje, vanaf het eerste voorzichtige nipje begrijp ik het. Dit is de eerste keer dat ik écht thee drink.

Gedaan met snel een theebuiltje in een kop kokend water te gieten. Dit is zijn traagheid waard.

Ik wandel wat rond terwijl Annelies informatie opzoekt voor een klant. De inrichting spreekt tot de verbeelding. Van de kastjes boven de toonbank tot de postkaartenrekjes, alles is handgemaakt door Gio (de man des huizes en decorbouwer).

Echt bewonderenswaardig. Tussen de drukte van een gezin met drie dochters in hebben ze samen de tijd genomen om dit project op te starten. De tijd genomen om te lezen, te dromen, te bedenken, hun huis te verbouwen en te creëren. Elkaar gesteund en gestimuleerd tot het resultaat er was. Hun liefde en betrokkenheid voel je hier hangen tot in het kleinste hoekje.

Dit is hoe ik wil winkelen. Van de kruiden tot de handtassen, van de nootjes tot de postkaartjes, van elk product ben je zeker dat het met passie en eerlijkheid gemaakt werd. Dat het waar mogelijk van heel dichtbij komt. Dat Annelies haar tijd neemt om je te begeleiden, dat ze een leek als ik doet verlangen naar meer kennis.

Samber, Kobijn, Abeltje, het komt goed. Binnenkort kan mama jullie wat meer doorgeven dan haar afgezaagde appelboomverhaal. Misschien kan ik jullie zelfs overtuigen om vanavond een tasje kamillethee te drinken. En ga ik de rustigste nacht in tijden tegemoet.

 

Give-away

Ik mag van Annelies een handtas van Myomy weggeven!

De handtas heeft een winkelwaarde van 79,95 euro en is handgemaakt in Mongolië. Uiteraard van biologisch gelooid leder en helemaal fairtrade.

Wat moet je doen om kans te maken?

1.     Vertel ons in de reacties hieronder waarom jij deze handtas verdient

2.     Like de pagina van Kruidbar op Facebook

3.     Hou de facebookpagina en deze blog in de gaten, meedoen kan tot za 2 juli, de winnaar wordt op 3 juli bekendgemaakt