Omdat ons lief Abeltje geen koude handjes zou hebben, maar vooral omdat ik geen mooie wantjes vond in de winkel, maakte ik er zelf.
En voor het eerst was ik zo verstandig om tijdens het haken notities te maken, zodat ik nu een echt patroon met jullie kan delen!
Het patroon is voor wantjes in maat 6 - 12 maand. Ik gebruikte een restje acrylgaren, omdat dat makkelijk in de wasmachine kan en die wanten nogal eens op de grond durven te slepen...
Het patroon kan je hier downloaden. Bij vragen, opmerkingen of onduidelijkheden hoor ik het graag!
Veel plezier ermee!
Downloadable pattern with Dutch and English instructions.
dinsdag 22 november 2016
donderdag 6 oktober 2016
Ver-draag-zaam zijn...
"Your child will follow your example, not your advice."
Vanmorgen vroeg ik op Facebook en Instagram naar een definitie van verdraagzaamheid. Een woord dat voor mij niet eenduidig te omschrijven valt, al zeker niet aan een vierjarige.
Een woord dat wel bijna dagelijks gebruikt wordt.
Een woord dat voor mij (en anderen, uit de reacties af te leiden) etymologisch gezien, de lading niet dekt.
"Ik verdraag jou."
Dat zegt niet wat ik bedoel.
Elkaar verdragen, respect voor wie je bent, respect voor de mening en opvatting van iemand anders.
Namasté.
Jullie zijn allemaal zó lief!
Dat was ook wat ik als antwoord gaf aan Kobijn: "Iedereen is anders, en dat niet erg vinden en daar niet boos over worden, dat is verdraagzaamheid."
Ik vond mezelf, voordat ik mijn antwoord formuleerde, een behoorlijk verdraagzaam persoon. Ik vind verschillen altijd intrigerend, uitdagend en leerrijk.
Maar eerlijk? Ik word soms wél boos over hoe iemand anders denkt. Ik ben soms zelf niet zo verdraagzaam.
Ik word soms kwaad als materialisten klagen over te weinig spullen, nijdig als rijken hun geld beleggen in belastingparadijzen en niet bijdragen aan de noden van de maatschappij.
Ik kan woedend worden van woorden als 'marginaal', 'vreemde', 'profiteur'.
Ik wind mij mateloos op als ik naar het nieuws durf te kijken, kan de gekleurde berichtgeving niet verdragen.
Hoe verdraagzaam ben je ten opzichte van onverdraagzaamheid?
Hoe tolerant ben je ten aanzien van intolerantie?
Ligt die grens bij jezelf? Bij wat maatschappelijk aanvaard wordt? Dat we allen samen niet verdraagzaam zijn tegenover een pedofiel, dat is duidelijk. Maar hoe zit dat met mensen die racistische uitspraken doen? Met mensen die mijn basiswaarden en -normen niet naleven? Hoeveel tolerantie leg ik daar aan de dag?
En kan ik aan mijn kind zeggen dat hij ook de kanten die hij verafschuwt in een ander moet tolereren? Moet verdragen?
Vooral als ik dat zelf niet doe.
Als ik het over verdraagzaamheid heb, dan bedoel ik het vermogen om jezelf in vraag te stellen. We moeten niet altijd gelijk hebben. We kunnen niet altijd gelijk hebben. We moeten altijd blijven leren van elkaar.
Maar sommige zaken wil ik niet in vraag stellen. Er is een basisethiek in mij aanwezig die zegt dat we elkaar graag moeten zien.
Dat wil en zal ik nooit betwijfelen.
Ben ik dan intolerant? Of net verdraagzaam, omdat ik die ander zijn mening er gewoon laat zijn. Omdat die persoon ook zijn basisethiek heeft die hij niet in vraag wil stellen.
En ben ik dan stiekem toch een beetje op kruistocht? De drang om mensen van liefde te overtuigen, maakt dat van mij een verdraagzaam, of net een onverdraagzaam persoon?
(En ja, het is soms vermoeiend in mijn hoofd. Maar ik kan zo dankbaar zijn voor de onschuldige vragen van mijn kinderen, dankbaar dat die mijn denken vertroebelen en heel soms verhelderen.)
vrijdag 15 juli 2016
Sadness...
It takes a village to raise a child.
Ben jij vandaag een deel geweest van dat dorp, van die stad, van die wereld waarin kinderen opgroeien?
Ongetwijfeld.
We voelen ons zo machteloos, maar het is alleen óns medeleven dat hier macht over heeft. Grip op kan krijgen.
Maak liefde en mededogen wat minder schaars, maak haat wat minder courant.
Hoe wij samen leven, kan niet in wetten gegoten worden. Kan niet in raketten vertaald worden. Kan niet in debatten bepaald worden.
System failure.
Hier is geen korte-termijnoplossing voor. Maar op lange termijn kunnen we echt een verschil maken.
Ben jij vandaag lief geweest voor iemand?
Ongetwijfeld.
"Don't raise your voice, improve your argument."
#benice
#prayfornice
#prayfortheworld
*note: ik ben een overtuigd atheïst, en bid niet. Ik denk dat je zelf wel kan bedenken wat ik met het woord 'pray' bedoel...
donderdag 30 juni 2016
Over afscheid, juffencadeautjes en uitstelgedrag
Ik ben zo’n ontzettende uitsteller. Al maanden krijgen de
juffencadeautjes vorm in mijn hoofd, maar ik kwam toch pas gisteren in actie.
Maar hé, sinds ik deze Ted-talk zag, vind ik dat uitstellen
al lang niet meer zo abnormaal…
Voor de klasjuffen haakte ik cactusjes. Uiteraard
geïnspireerd op één van mijn ontelbare Pinterestborden, hoewel ik het
patroontje uiteindelijk toch zelf tekende.
Vandaag nam Samber afscheid van zijn kleuterjaren. Het lijkt
als gisteren dat hij huilend aan zijn eerste dag peuterklas begon, ik begin nu
pas echt te begrijpen wat het betekent dat "de tijd vliegt".
Omdat ik alle juffen nog eens uitgebreid wilde bedanken,
schreef ik hen een brief. Omdat kleuterjuffen helden zijn. Elke dag opnieuw.
Lieve kleuterjuffen,
Juf Pauline, juf Kristien, juf Dominique, juf
Lore, juf Marijke, juf Fienelotte, juf Marleen, juf Celine, juf Lotte, juf
Queenie, juf Ann-Sofie, juf Celien, juf Annelien, juf Anouk, juf Valerie,
juffen-stagairs, juffen van de eetzaal, meester Nico,
Dank je.
Als je oudste kind naar school begint te
gaan, weet je als ouder eigenlijk niet zo goed wat je kan of mag verwachten. Je
weet natuurlijk dat je hem naar school stuurt om dingen bij te leren. De
kleuren van de regenboog, op zijn vingers tellen tot tien, zijn naam in grote wiebelige
hoofdletters schrijven, de dagen van de week, het verkleuren van de seizoenen.
Je weet dat je hem naar school stuurt om te spelen en om vriendjes te maken.
Maar als mama en papa leerden wij de
afgelopen vier jaar ook zoveel bij. Jullie stonden altijd klaar voor overleg,
voor onze (soms overbodige) vragen en onzekerheden, om te luisteren naar
twijfels en grappige anekdotes. Jullie gaven ons het gevoel dat we ‘partners’
zijn in de opvoeding, dat we elkaar kunnen aanvullen, dat het geheel zoveel
meer is dan de som van de delen. De gedeelde zorg en ondersteuning waren voor
ons van onschatbare waarde.
Jullie toonden ons ook dat leren over zoveel
meer gaat dan kennis alleen.
Zelfvertrouwen, respect, samenleven,
doorzettingsvermogen, gelijke kansen, samenwerken, liefde, mededogen… Zoveel
aspecten van het leven en onze maatschappij kwamen al aan bod. Jullie plaatsten
de sociaal-emotionele ontwikkeling steeds op gelijke hoogte met de
intellectuele ontwikkeling en hadden daar tijdens ieder oudercontact en tijdens
ieder gesprek aandacht voor.
Dank je om onze zoon te begeleiden in zijn
eigen leerprocessen, zonder hem te kneden. Dank je om soms net niet bij te
sturen en hem zijn gang te laten gaan.
Wij zijn er als ouder van overtuigd dat die
eerste jonge jaren van onschatbaar belang zijn voor de ontwikkeling van een
kind.
Dank je om mee te bouwen aan een stevige
basis. Het fundament dat jullie mee hielpen leggen, zal alle stenen waarmee hij
nu moet gaan bouwen voor de rest van zijn leven mee ondersteunen.
En Samber zelf? Die is er klaar voor. Klaar
voor een volgende stap. En ook al kan het voor hem nu even niet snel genoeg
gaan, toch zal hij volgend jaar nog vaak met een warme gloed terug kunnen
denken aan de kleuterklasjes. Hij draagt jullie voor altijd met zich mee.
Met heel ons hart: merci!
Sofie & Dagmar
“The best teachers are those who tell you
where to look, but don’t tell you what to see.” (Alexandra K. Trenfor)
“Educating the mind without educating the
heart is no education at all.” (Aristoteles)
“Within the child lies the fate of the
future.” (Maria Montessori)
“The beautiful thing about learning is that
no one can take it away from you;” (B.B. King)
“Education is the most powerful weapon you
can use to change the world.” (Nelson Mandela)
zondag 26 juni 2016
Op bezoek in Pan's Kruidbar + GIVE-AWAY
De natuur… Ooh de natuur…
Als kind vond ik het maar saai, de boswandelingen met mijn opa die nietsvermoedend en goedbedoeld uitvoerige uiteenzettingen gaf over boomsoorten en vogelgezang. Ook biologie was later echt niet aan mij besteed.
Nu ik zelf mama ben, vind ik het zo vanzelfsprekend dat ik mijn kroost tot vervelens toe uitleg dat appels aan appelbomen groeien. Maar, je voelt mij al komen, vraag mij niet om een appelboom te herkennen. Enfin, eender welke boom, plant of bloem eigenlijk. Op een onbewoond eiland zou ik mezelf gegarandeerd vergiftigen. Met of zonder determinatietabel.
Als tiener verslond ik de boekenreeks ‘De Aardkinderen’ van Jean M. Auel. Hoe ze het leven beschrijft van de eerste mensen op een ongerepte aardbol vond ik op zich al fascinerend, maar wat me tot op vandaag nog steeds intrigeert, zijn de uiteenzettingen over hun medicijnvrouwen. Zomaar even de natuur ingaan, met kennis die alleen mondeling overgeleverd werd, en terugkomen met een plant die het kwaaltje in kwestie kon genezen.
Het was tijdens het lezen van die boeken dat ik besefte hoe absurd het was dat ik de conservenblikken in onze voorraadkast logischer vond dan kennis over planten. Dat ik de doosjes pijnstillers van Omega-Pharma meer vertrouwde dan de (voor mij) enigszins obscure kennis van één of andere plantkundige of homeopaat.
Ik vond dat behoorlijk ontnuchterend, tot het besef komen dat je zo ver van de natuur af staat dat je compleet afhankelijk bent van wat in de winkelrekken ligt. Dat onze evolutie niet op elk vlak vooruitgang heeft betekend.
Afhankelijk, maar wel gemakkelijk. Want je bent bezig, bezig met leven. Boodschappen doe je gewoon in de supermarkt, waar de indeling op zich er al voor zorgt dat je niet hoeft na te denken. Zo is er kaneel in theebuiltjes op de afdeling ‘thee’, kaneel in poedervorm staat tussen de kruiden en specerijen, terwijl je voor kaneelstokken het gangpad ‘taarten en cupcakes bakken’ nodig hebt. Ik ben lui en onwetend omdat de verkoop daardoor omhoog gaat.
Ik heb een beetje begeleiding nodig.
Enter Annelies.
Haar Kruidbar is een verademing. De gedroogde planten en
kruiden staan zij aan zij in glazen potjes geduldig te wachten tot je even komt
kijken en ruiken. Ik haal het deksel van het potje ‘kamille’ en haal even
opgelucht adem als ik de bloemetjes herken. Ook de geur komt mij vaag bekend
voor, waarschijnlijk van de theebuiltjes die achteraan in mijn kast hun aroma
liggen te verliezen.
Wat later zet Annelies een kan kamillethee. Ik drink en vind
het zonde dat ik 31 ben moeten worden vooraleer ik te weten kwam hoe kamille
smaakt. Zo lekker, zo anders dan de smaken die ik gewoon ben. Voor de
volledigheid krijg ik nog wat uitleg. Van kamillethee word je rustig, worden je
kinderen rustig en je kan weinig verkeerd doen (zoals overdoseren). Ideaal voor
mijn beginnershanden.
Ik draai mij terug om naar de rekken en geniet van de
belofte die de rest van de potjes uitstralen. Ik kan ze in de toekomst allemaal
leren kennen, één voor één. Mét de deskundige uitleg van een herborist.
Misschien komt het toch nog goed, met mij en de natuur…
Naast mijn doos geurloze kamillethee, staat in diezelfde
keukenkast een niet zo bescheiden collectie pakjes theebuiltjes. Zwarte thee,
groene thee, witte thee, goede nacht-thee, energie-thee, chai-thee, muntthee…
Ja, ik drink ’s avonds graag een tasje thee. En ik ken het verschil tussen een
thee en een infusie. Toch iets waar ik in thuis ben, denk ik zelfvoldaan.
Think again. De thee die verkocht wordt in de Kruidbar is
van een heel ander kaliber. De theeblaadjes worden met de hand geplukt, gewokt,
gedroogd en door een theemeester gekeurd. Aan ieder takje zitten twee blaadjes
en één knopje. Aan. Ieder. Takje. Het stof dat achterblijft nadat de thee
verpakt wordt, dat is wat in de theebuiltjes uit de supermarkt gaat.
Ik proef en vanaf het eerste geurvlaagje, vanaf het eerste
voorzichtige nipje begrijp ik het. Dit is de eerste keer dat ik écht thee
drink.
Gedaan met snel een theebuiltje in een kop kokend water te
gieten. Dit is zijn traagheid waard.
Ik wandel wat rond terwijl Annelies informatie opzoekt voor
een klant. De inrichting spreekt tot de verbeelding. Van de kastjes boven de
toonbank tot de postkaartenrekjes, alles is handgemaakt door Gio (de man des
huizes en decorbouwer).
Echt bewonderenswaardig. Tussen de drukte van een gezin met
drie dochters in hebben ze samen de tijd genomen om dit project op te starten.
De tijd genomen om te lezen, te dromen, te bedenken, hun huis te verbouwen en
te creëren. Elkaar gesteund en gestimuleerd tot het resultaat er was. Hun
liefde en betrokkenheid voel je hier hangen tot in het kleinste hoekje.
Dit is hoe ik wil winkelen. Van de kruiden tot de
handtassen, van de nootjes tot de postkaartjes, van elk product ben je zeker
dat het met passie en eerlijkheid gemaakt werd. Dat het waar mogelijk van heel
dichtbij komt. Dat Annelies haar tijd neemt om je te begeleiden, dat ze een
leek als ik doet verlangen naar meer kennis.
Samber, Kobijn, Abeltje, het komt goed. Binnenkort kan mama
jullie wat meer doorgeven dan haar afgezaagde appelboomverhaal. Misschien kan
ik jullie zelfs overtuigen om vanavond een tasje kamillethee te drinken. En ga
ik de rustigste nacht in tijden tegemoet.
Give-away
Ik mag van Annelies een handtas van Myomy weggeven!
De handtas heeft een winkelwaarde van 79,95 euro en is
handgemaakt in Mongolië. Uiteraard van biologisch gelooid leder en helemaal
fairtrade.
Wat moet je doen om kans te maken?
1.
Vertel ons in de reacties hieronder waarom jij
deze handtas verdient
3.
Hou de facebookpagina en deze blog in de gaten,
meedoen kan tot za 2 juli, de winnaar wordt op 3 juli bekendgemaakt
zaterdag 16 april 2016
Ik draag, jij draagt, wij dragen!
Je baby dicht bij je
dragen heeft mij altijd enorm aangesproken. Toch heeft het tot nummer drie
geduurd vooraleer ik de smaak helemaal te pakken had.
Voor Samber hadden we een rekbare draagdoek op de
geboortelijst gezet. Zag er zo gezellig uit, maar het knopen lukte me niet goed
en ik gaf het snel op.
![]() |
Samber in een zeer slecht geknoopte rekbare doek... |
Kobijn droeg ik af en toe in een Babybjörn draagzak, maar
dat deed zoveel pijn aan mijn rug dat ik dacht dat mijn lijf daar niet voor
gemaakt was.
![]() |
Kobijn in een niet-ergonomische draagzak, helse rugpijn! |
Toen ik zwanger was van Abel zocht ik eindelijk eens deftig
op hoe dat nu precies in elkaar zat, dat dragen. Ik leerde dat de rugpijn
vooral aan de niet-ergonomische draagzak lag en besloot dit keer beter
voorbereid te zijn. Na wat wikken en wegen kocht ik een Tula.
Waar hij niet in wilde zitten.
Bieke van Draaggraag to the rescue!
Een draagconsulent, dat is goud waard. Bieke kwam bij ons
thuis langs om te tonen dat Abel met een opgerold handdoekje onder zijn poep
wél in de Tula wilde zitten. Bij mama én bij papa.
Maar wat nog veel leuker was: ze leerde me een geweven doek
knopen. Dat wat ik niet aandurfde, omdat het er zo ontzettend ingewikkeld
uitzag, bleek met een goeie uitleg eigenlijk best te doen. Zelfs ontzettend
leuk!
Afgelopen maandag ging ik opnieuw langs bij Bieke. Dit keer
om Abel op mijn rug te leren dragen. Niet evident (en zeker niet aan te raden
om als beginner op je eentje te proberen), maar het oefenen loont! Zowel Abel
als ik genieten enorm van zijn gegluur over mijn schouder: meekijken in de
kookpotten, naar mijn naaimachine, de vaatwas, het wasrek… We gingen zelfs al eens samen één van de broers hun poep afvegen :-) Hello freedom!
De site van Bieke is zeker een aanrader als je op zoek bent
naar meer info. Zij raadde me ook de filmpjes van Wrap you in love aan, echt
een schat aan uitleg!
Enne, het is verslavend!
Abonneren op:
Posts (Atom)